چکیده:

یکی از مشکلات مهم در دانشگاههای در حال رشد کشور طولانی شدن توقف در یک مرتبه علمی و عدم احراز شرایط ارتقاء است که هم ناشی از بی انگیزگی اساتید و هم تاثیر پذیر از رویکرد منعطف این دانشگاهها برای حفظ اعضای هیئت علمی است. به علاوه ارائه فعالیت های آموزشی، پژوهشی و اجرایی یه صورت انفرادی و پراکنده به بخ شهای مختلف دانشکده و دانشگاه توسط اعضای هیئت علمی، علاوه بر وقت گیر بودن ممکن است باعث ازقلم افتادن یا نادیده گرفتن بعضی از فعالیتها شود. از طرف دیگر اگر مدرسین بازخورد به موقع

از فعالیتهای خود نداشته باشند ممکن است در تنظیم برنامه و تکمیل الزامات ارتقاء دچار کاستی شوند. همچنین پایش مستمر این فعالیتها نقاط ضعف و قوت اساتید را بازتاب داده و به نیاز سنجی برنامه های توانمند سازی دانشگاه و یا تسهیلات و تمهیدات مناسب برای اعضای هیئت علمی کمک میکند. به منظور ساماندهی به این امر باید ملاکها و معیارها و رسالت هر دانشگاهی را در تدوین فرآیند ارزشیابی مد نظر قرار داد. مثلاً از آن جایی که رسالت دانشگاه علوم پزشکی ارتش با دانشگاه های دیگر تفاوت دارد لازم است فعالیت اساتید این دانشگاه در راستای رسالت آن باشد.