چکیده:

مسئولیت مهم دانشگاه تربیت نیروی انسانی متخصص و متعهدمی باشد که در آینده بتواند به خوبی از عهده وظایفی که جامعه

به وی محول م ینماید برآید. گرو ههای آموزشی پیراپزشکی و علوم پایه از زیر شاخ ههای مهم رشته پزشکی بوده و از بین آ نها رشته علوم آزمایشگاهی یکی از مهمترین گرایشهای پاراکلینیک است. بی شک بدون تخصص و مهارت یک کارشناس آزمایشگاه یک پزشک نم یتواتد تشخیص قطعی و دقیق بیماری را انجام داده و متعاقبا به درمان آن اقدام نماید. بنابراین برای بالا بردن توان و کارآیی یک دانش آموخته علوم آزمایشگاهی باید شیوه آموزشی در شرایط مناسب و تاثیرگذار قرار بگیرد. با توجه به لزوم به کارگیری مطالب و مفاهیم تئوری

در یادگیری دروس عملی و بالعکس باید یک وحدت و ارتباط تنگاتنگ بین آزمایشگاه و کلاس درس ایجاد شود. بر اساس تجربیات پیشین وا ظهار نارضایتی دانشجویانا ز عدم هماهنگی و تطبیق بین زمان، مفاهیم و سرفصل دروس مطالب ارائه شده در کلا سهای عملی و نظری بر آن شدیم تا ارزیابی در جهت یکسان بودن یا نبودن اساتید دروس نظری و تئوری و اثرات آن بر یادگیری دو جانبه کلا سهای آموزشی به عمل بیاوریم.