چکید ه

مقدمه و هدف: در زمینه آموزش پزشکی، برقراری ارتباط یک مهارت بالینی است که نقش کلیدی ارائه خدمات مناسب درمان دارد. مهارت های ارتباطی، رضایت بیمار را بدنبال داشته و سبب م یشود بیمار از برنامه تشخیصی - درمانی بدرستی پیروی نماید، اما نداشتن مهارت ارتباطی کافی می تواند باورهای خود کارآمدی و بهزیستی اجتماعی پزشک را تحت تاثیر قرار داده به فرایند مصاحبه و تشخیص لطمه وارد کند. مطالعه حاضر در این راستا طراحی و اجرا شده است.

مواد و رو شها:ا ین مطالعه به روش نیمه آزمایشی ا نجام شد. 60 نفر ا ز دانشجویان سال چهارم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که در آستانه ورود به دوره کارورزی بیمارستانی بودند به روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای آموزش مهارتهای ارتباطی از مدل شش مرحل های کالگری - کمبریج ( 2005 )،برای سنجش خودکارآمدی از پرسشنامه شررو مادوکس (1982 ) و جهت ا رزیابی بهزیستی ا جتماعی ا ز پرسشنامه کییز( 2003 )بصورت پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه کنترل و آزمایش استفاده شد. نتایج توسط نرم افزار sPSS

ویرایش 16 با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها:نتایج نشان داد بین میزان خود کارآمدی و بهزیستی ا جتماعی گروه کنترل و آزمایش درپس آزمون تفاوت معنا داری وجود داشت و این امر مبین این است که آموزش مهارتهای ارتباطی بر باورهای خودکارآمدی و بهزیستی اجتماعی پزشکان موثر و بر روند تشخیص و درمان مناسب بیمار تاثیرگذار است.

نتیجه گیری: با توجه به تاثیر آموزش مهارت زندگی، مسئولان آموزشی، از همان بدو ورورد دانشجویان به دانشگاه آموزش مهارت زندگی شروع شود و دور ه های آموزش مهارتهایا رتباط پزشک و بیمار در تمامی دانشگاه های علوم پزشکی کشور با استفاده از اساتید مجرب برگزار گردد.