مقدمه: خوداثربخشی، انتظارات و تصورات فرد، در یک موقعیت یا رسیدن به یک تصمیم ارزشمند از طریق فعالیت‌های فردی است و این امر محقق نمی‌شود مگر با داشتن یک شخصیت بهنجار روانی. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر مؤلفه‌های شخصیت بهنجار بر روی باورهای خوداثر بخشی دانشجویان سال چهارم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به عنوان قطب آموزش پزشکی کشور بود که در آستانه ورود به دوره کارورزی بیمارستانی و مواجهه واقعی با بیماران بودند.

روش: تحقیق حاضر از نوع مقطعی است. جامعه آماری، 100نفر دانشجوی پزشکی سال چهارم دانشگاه علوم پزشکی تهران و نمونه، شامل 80 نفر از دانشجویان فوق الذکر بوده که به روش تصادفی و بر اساس جدول مورگان انتخاب شدند. برای گرد‌آوری اطلاعات از پرسشنامه سنجش ابعاد شخصیتی بهنجار هگزاکو فرم کوتاه 60 سوالی، و پرسشنامه خود اثر بخشی شرر ومادوکس استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری رگرسیون همزمان، در سطح معناداری 01/0با استفاده از نرم افزار SPSS20 استفاده شد.

یافته‌ها: یافته‌های مطالعه نشان داد خوداثربخشی با برونگرایی (01/0‌P<، 53/0‌r=) و وظیفه شناسی (01/0‌P<، 31/0‌r=) دارای رابطه مثبت و معنادار است. علاوه براین، برونگرایی با هیجان‌پذیری (01/0P<، 34/0- ‌r=) رابطه منفی و معنی‌دار و با باز بودن به تجربه (05/0‌P<، 23/0‌r‌=) رابطه مثبت و معنادار دارد. همچنین بین بعد صداقت - تواضع باتوافق (05/0‌P<، 25/0 ‌r=) و وظیفه شناسی (05/0P<، 27/0 ‌r=) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.

بحث و نتیجه‌گیری: نتایج نشان دهنده این موضوع است که مجموع متغیرهای پیش‌بین، اثر معناداری بر خوداثربخشی داشته‌اند (01/‌‌0‌P<، 92/5=F).همچنین، نتایج حاکی از آن است که بعد برون‌گرایی (01/‌0‌P<، 50/0 =β)، و بعد وظیفه شناسی (01/‌0‌P<، 25/0=β) پیش‌بینی‌کننده مثبت و معنادار خوداثربخشی است. ضمن آنکه مجموع متغیرهای پیش‌بین، 29 درصد از واریانس خوداثربخشی را تبیین نموده‌اند. لذا توجه به آموزش مهارت‌های اجتماعی برای رشد شخصیت اجتماعی دانشجویان رشته پزشکی و مواجهه اثربخش‌تر آنان با بیماران ضروری می‌باشد.