اهداف: با ورود به عصر فراصنعتی نظام آموزشی متحول شد و اشکال متنوع آموزش از جمله آموزش از راه دور بوجود آمد. در ابتدای پیدایش آموزش از راه دور، مبتنی بر نظریات یادگیری سنتی بود اما با توجه به اینکه این نظریات قادر به پاسخگویی و حل چالش‌های پیش روی نظام آموزشی در عصر جدید نبودند، نظریه ارتباط‌گرایی بوجود آمد. لذا هدف مقاله حاضر بررسی شیوه آموزش و یادگیری در عصر دیجیتال و تاثیر ارتباط گرایی بر آن می‌باشد.

روش‌ها: این مقاله از نوع Review Paper و با بررسی سیستماتیک مقالات علمی مجلات معتبر تدوین شده است. که جهت تدوین آن از جستجوهای اینترنتی در پایگاه‌های اطلاعاتی معتبر داخلی و خارجی SID- Google Scholar-Magiran-Ebsco و همچنین برای جستجوهای کتابخانه‌ای کتاب‌ها و پایان نامه از نشریات منتشر شده سال 1395-1384 (2016-2005) استفاده شده است.

یافته‌ها: در نظریه ارتباط‌گرایی، یادگیری به مثابه شبکه‌سازی و ارتباط بین شبکه‌هاست. دانش در بین افراد و ابزارها توزیع شده است و محیطی مبتنی بر کنترل خود فرد ایجاد می‌شود. لذا محیط یادگیری وکلاس و به خصوص نقش استاد و شاگرد تغییر می‌کند. بسیاری از قابلیت‌های شناختی به شبکه واگذار می‌شود و آموزش با استفاده فناوری‌های نوین صورت می‌گیرد.

نتیجه‌گیری: نظریه یادگیری ارتباط‌گرایی در آموزش از راه دور از نقش مهمی برخوردار است. بنابراین موسسات آموزشی بالاخص دوره‌های آموزش از راه دور باید دوره‌های خود را با توجه به این نظریه طراحی کرده تا فراگیران به نحو فعال در تولید دانش، خلق معانی، تعامل با یکدیگر مشارکت ورزند و از اقسام مختلف رسانه‌ها و ابزارهای تخصصی جهت آموزش و یادگیری استفاده نمایند